Rozdział 72

 Rozdział 72

Marija

- Leon proszę posłuchaj mnie....

- Nie! Nie i jeszcze raz Nie! możesz tupać nogami grozić ucieczką lub innymi takimi ale ja się nie zgadzam! Nie i koniec!

- Ale Leon!!!

- Nie! Ty w ogóle nie znasz tego kolesia, chcesz lecieć przez pół świata żeby go zobaczyć! Czy ty nie uderzyłaś się przypadkiem w głowę?

- Leon, ale ja na prawdę....

- Nie Marija koniec tematu, ja się na to nie zgadzam!

- To leć ze mną!

 -Co?! Nie!!! Koniec tematu mam co robić! Życzę miłego dnia siostrzyczko

- Życzę miłego... bla bla bla, głupi durnowaty osioł! 

- Słyszałem!

- I dobrze!

 Jestem pełnoletnia? Tak! Radziłam sobie w dziwnych sytuacjach ? Tak! Ale do stanów nie wolno mi samej lecieć! Oh ale ja mam go kitu. Całe dnie tylko czekam aż będę mogła siąść przed laptopa i połączyć się z Justinem. 

W szkole jakoś się układa, wszyscy zachowują profesjonalizm, każdy ma na ustach uśmiech, czasem to wydaje mi się ze w szkole zachowujemy się jak w domu. O dajmy na przykład śpiochów kiedy bym nie szła obok kącika z fotelami to oni tam śpią. A historycy, ciągle siedzą w książkach i starych nutach i odkopują jakieś pierwotne dźwięki, Są jeszcze marzyciele, ale ci wykonują bardzo dziwne tańce do jakiejś kosmicznej muzyki. No i oczywiście klasa Leona, Absolwenci na poprawce, nie którzy zastanawiają się dlaczego oni dalej chodzą do szkoły, ale w sumie bez nich nie było by to samo.

Zajęcia z muzyki są podzielone na różne grupy dziś moja grupa ma oceniać występy innych, jestem właśnie w auli i czekamy na występ Fran.

  Uwielbiam tą Włoszkę, jej poczucie rytmu, ruchy sceniczne i głos jest po protu obłędny, ona ma w sobie tyle wdzięku i prostoty, jest taka uniwersalna. Oceniła jej występ na dziewięć punktów w każdej rubryce, myślę że to sprawiedliwa ocena, no przecież nie dam jej samych dziesiątek bo biedaczka popadnie w samozachwyt.

 

 Tuż po jej występie, oczywiście po chwili przerwy nadszedł czas na występ grupy.

 

Ich występ oglądałam z ogromnym skupieniem, zastanawiający jest fakt jak bardzo zabliźniły się razy miedzy Violetta a Leonem, a może oni tylko tak grają głupio szczęśliwych, uśmiech mojego brata jest bardzo ciężki do odszyfrowania. Cóż ale patrząc na całokształt i wystawiając ocenę subiektywną do sytuacji, muzę się poważnie zastanowić, ponieważ ogólnie wszystko mi grało i w ogóle bez zastrzeżeń, ale... sama nie wiem. Moja ocena to tak jak w przypadku Fran same dziewiątki.

Po zajęciach wpadł mi do głowy pomysł który musi się udać.

- Diego! Die.. Diego! Biegnę za tobą od studia! - krzyczałam dobiegając do Hiszpana, który ma stanowczo za długie nogi bo robi zbyt duże kroki

- O, przepraszam miałem słuchawki w szach, stało się coś? - tłumaczy się zdezorientowany

- Nic, nie no spoko, ale może się stać. - mówiłam próbując złapać trochę powietrza

- O czym ty mówisz? - zapytał zaskoczony

- Cóż, musisz lecieć ze mną do Vancouver, proszę, Leon nie chce a mnie bardzo zależy. - i zaczęłam robić swoją kocią minkę

- Muszę pogadać z twoim bratem, ale nie widzę przeciw wskazań.

- Jesteś cudowny, kocham cię.

- A mogę wiedzieć w jakim celu ?

- Za miłością!

- No to nie mam więcej pytań, co powiesz na wspólny obiad?

- Jasne.

P.S 
I jak?
Zasłużył na jakiś kom?