Rozdział XLII

Rozdział XLII

Marija

Rano gdy wstałam Leon jeszcze spał, a rodziców już nie było, ogarnęłam się trochę  i wybrałam się do Cami. Po drodze kupiłam coś słodkiego i skierowałam się na dworzec.  Musiałam wsiąść w pociąg i przejechać ponad sto kilometrów, później znaleźć jakąś taksówkę i dojechać pod wskazany adres, który podała mi  Cami. Był to wielki budynek z ogromnym ogrodem.

- Dzień dobry, chciała bym zobaczyć się z Cami... - kurcze zapomniałam nazwiska.

- A jak pani się nazywa? - zapytała uprzejma pani na recepcji w ośrodku dla samotnych matek.

- Marija Verdas. - odpowiedziałam z  uśmiechem.

- Proszę za mną Pani Camila czeka w ogrodzie.

***

Cami

- Cami! - usłyszałam krzyk, odwróciłam głowę i zobaczyłam biegnąca w moją stronę Mariję.

 Strasznie się ucieszyłam na jej widok, przytuliłyśmy się na powitanie i usiadłyśmy na ławce.

- Co u ciebie? - zapytała
- A co u ciebie? Może najpierw ty mi opowiesz co tam w Buenos Aires?
- No dobra! - powiedziała i zaczęła mówić wysokie plotki i ploteczki. - To co teraz twoje kolej.

- Wiesz co? Powiem ci , że jest mi na prawdę ciężko - powiedziałam.

- No to zamieniam się w słuch. - powiedziała Marija i ułożyła się wygodnie na ławce.

- Jestem w ciąży, ojcem dziecka jest Broadvay, rodzice mnie odrzucili, nie mam kasy, mieszkania, nie mam nic jestem "goła i wesoła".

- Dobrze..., a możesz jaśniej?

- Rodzice dowiedzieli się jako pierwsi, od razu kazali mi się pakować i wyprowadzić, powiedzieli że nie chcą mnie znać. Zaraz po tym oni sami się spakowali, sprzedali nasz rodzinny dom i polecieli do mojego brata do Australii, moje rzeczy osobiste typu meble i takie tam zawieźli do magazynu, za który trzeba płacić czynsz jeśli się go nie zapłacę moje rzeczy zostaną sprzedane komuś innemu. - mówiłam

- A Brad? On wie?

- Nie nic mu nie powiedziałam, jego sytuacja w domu tez nie jest za dobra, nie mogę też jego życia zmarnować.

- Ale to przecież też jego dziecko powinien w jakiś sposób ci pomóc.

- To nie takie proste.

- Nie rozumiem dlaczego uciekłaś, przecież wszyscy by ci pomogli.

- Właśnie dla tego! Nie chcę litości!

- A czemu nie powiedziałaś nawet swoim przyjaciółką?

- Z Violettą kilka razy rozmawiałam, ale nie miałam odwagi, a z Fran ciągle piszemy sms'y, ale jakoś nie umiem im tego powiedzieć.

- Jejciu Cami! Strasznie chciała bym ci pomóc. Cały czas tutaj będziesz?

- Nie musisz mi pomagać wystarczy jak przyjdziesz czasem mnie odwiedzić. A czy tu będę to nie wiem, bo mogą mnie przewieść do innego ośrodka samotnej matki.

- Ale jak by coś  to daj znać żebym wiedziała gdzie mam przyjść.

- Dobrze. - powiedziałam i się przytuliłyśmy. - Marija proszę cię tylko nie mów nikomu o mnie proszę.

- Dobrze ja nic im nie powiem, bo ty to zrobisz!

- O nie!

-  O tak masz powiedzieć chociaż ojcu dziecka.

- No... zastanowię się.
- Nad czym się będziesz zastanawiać, za parę miesięcy na świat przyjdzie malutki śliczny osobnik, będzie podobny do ciebie i Brada i to wy będziecie dla niego wzorem w przyszłości.
- Nie koniecznie. - powiedziałam
- Co masz na myśli?
- Rozważam oddanie dziecka do adopcji.
 - CO?!!! Czyś ty zwariowała?
- To dużo lepsze niż aborcja! 
- Nie pozwalam ci!
- Sory Marija nie masz nic do gadania w tej sprawie, zrozum nie mam za co wychować tego dziecka, nie mam jak stworzyć mu bezpieczny dom.
- Cami proszę cię nie podejmuj pochopnych decyzji może wszystko się jakoś ułoży.
- Coś w to wątpię.

- Kurcze już jest po południe, muszę lecieć, przepraszam cię. - powiedział Marija, przytuliła mnie i poleciała. A ja zostałam ze swoimi przemyśleniami. 

***

Violetta

Umówiliśmy się z Diego na randkę do kina.

- Violu. - zaczął Diego głaszcząc mnie po szyi i szepcząc do ucha - Chodźmy do mnie, spędzimy jeszcze milej ten wieczór.

- Diego, ale  ja... nie wiem... boję się... - mówiłam

- Nie masz czego.

- Ale Diego ja... nigdy TEGO nie robiłam.

- CO? - krzyknął na całe kino i zaczął się śmieć.

Zrobiło mi się przykro chwyciłam torebkę i wybiegłam z sali kinowej. Przed wejściem zobaczyłem Leona na motorze, rozmawiał z jakimś kolegą.

- Leon proszę weź mnie stąd. - powiedziałam zapłakana.

- Stało się coś? - zapytał ze zmartwioną miną.

- Proszę weź mnie gdzieś zawieś tylko szybko. 

- Dobrze, trzymaj - powiedział dał mi swój kask i posadził na motorze. - Lepiej się czegoś trzymaj.  - dodał.

Tak...! Tylko czego się trzymać na takiej maszynie, chyba jedynie kierowcy. Obięłam go w talii  i ruszyliśmy. 

Nie wiem gdzie jechaliśmy bo moje oczy zalane były łzami. Dlaczego on tak zareagował? Myślałam że mnie kocha i zrozumie.

Leon zatrzymał motor pod jakimś drzewem. Zszedł i pomógł mi zdjąć kask.

- Gdzie jesteśmy? - zapytałam wycierając łzy.

- W bezpiecznym miejscu. - zaśmiał się Leon - Co się stało?

- Leon proszę przytul mnie i powiedz że nigdy mnie nie zranisz. - sama nie wiem dlaczego tak powiedziałam po prostu potrzebowałam chyba jakiegoś wsparcia.

- Obiecuję! - powiedział ciągle mnie przytulając.

- A tak na poważnie gdzie jesteśmy? I dla czego jest tak zimno?

- Masz. - powiedział zdejmując swój sweter i  okrywając mnie nim - Jesteśmy nad stawem, tu zawsze przychodzę jak mam jakiś problem, no i zaczęło padać dla tego się ochłodziło i nie możemy jechać dalej.

- Aha. Leon bardzo ci dziękuję. - powiedziałam i ucałowałam go w policzek

- Nie ma za co! - powiedział - Cała się trzęsiesz, choć tu do mnie - powiedział i zaczął mnie przytulać żeby mnie rozgrzać. - powiesz mi co się stało? 

Zacisnęłam zęby i choć nie byłam tego do końca pewna to powiedziałam.

- Leon mam do ciebie jeszcze jedną prośbę... - wzięłam oddech i powiedziałam - Zrób TO ze mną. - powiedziałam i zaczęłam go całować.

- Violetta! -  powiedział odsuwając mnie od siebie - Ty jesteś z Diego!

- Tak wiem, ale chciała bym przeżyć swój pierwszy raz właśnie z tobą. - powiedziałam, choć to nie do końca prawda, po prostu nie chcę wyjść przed Diego na taką niedoświadczoną.
- Jesteś tego pewna? A co jeśli Diego się dowie, później będzie miał monty do mnie, a ciebie być może zostawi.
- On o niczym się nie dowie już ja o to zadbam. Proszę cię Leon zgódź się.
- Violu... ja nie wiem czy to dobry pomysł. Chyba muszę to przemyśleć. 
- Dobrze! Bardzo ci dziękuję. - powiedziałam i go ucałowałam w policzek.
Później posadził mnie na motor bo już przestało padać i odwiózł do domu. 

Co wy o tym sądzicie?